A pokój na placu!

Mój drogi M.!

Spieszę donieść, że choinka ubrana. Jest plastikowa, ale po tylu latach zaczyna się sypać jak żywa.

Jak za Niemca!

Ciao Karo!

Zrobił nam się ostatnio nasz plac odrobinę międzynarodowy, aby więc nie zarzucać tego konceptu, podjąłem w stosowne kroki. Przy okazji popadłem w zwłokę przekraczając nasz nieprzekraczalny 10-dniowy termin na napisanie listu. Ale jak zwykle jest i na to kontratyp – wszystko pro placo bono! I co w tej zwłoce zrobiłem? Wsiadłem w samolot i poleciałem w siną dal.

Limerykiem w rutynę

Drogi świąteczny malkontencie*!

Jak się cieszę, że tak się zaaklimatyzowałeś w tej Warszawie. Czy może być na to lepszy dowód niż Twój ostatni list? Nie. Nie jest to powierzchowne kręcenie nosem. Jest to prawdziwie, głęboko, świadomie wyrażone obrzydzenie i rodzaj nerwicowego oni są wszędzie. Fantastyczne. Żeby nie powiedzieć kapitalne.

Mam Krakowa powyżej hejnału!

Droga Karo!

Przez Ciebie cały tydzień miałem dziką ochotę na zupę dyniową. Nie zjadłem jej jednak, więc można uznać, że nie świętowałem. Zresztą, jeśli mam być szczery to nie są moje ulubione święta. Ja w ogóle jestem świątecznym malkontentem. Może lubię urodziny. Ale swoje, bo po co czyjeś? Lubiłem cudze urodziny, gdy byłem mały -Wtedy też dostawałem prezenty, żeby nie było mi smutno i wszyscy byli zadowoleni.

Zastanawiałaś się kiedyś, o jakim mieście w Polsce mówi się najczęściej? Pierwszym strzałem, zdecydowanie uzasadnionym, powinna być pewnie Warszawa. W końcu to stolica! Wystarczy włączyć pierwszy lepszy program informacyjny, żeby usłyszeć:

Jak kupować znicze?

M.,  

To był tydzień ironicznych komentarzy. Przede wszystkim, powyborczych. To było do przewidzenia. Zdziwiła mnie druga kategoria tych komentarzy – przed pierwszym listopada. Pewnie państwo jedziecie do domów na... święta. (ironiczny uśmieszek) Nie mamy zajęć, bo (z przekąsem) święta. Cooo to za, proszę państwa, święta? Święto Zmarłych....

Nie Święto Zmarłych tylko Wszystkich Świętych! - odparł ktoś z pierwszej ławki, ratując moją nadwerężoną wiarę w ludzi.  

  

Nie obchodzę Halloween. Mamy w Polsce taką piękną swoją tradycję. Jaki to ładny, bezinteresowny gest: zapalić komuś świeczkę na grobie. A można to zrobić co najmniej na trzy sposoby: 

Fakt prasowy

Droga Karo!

Nie wiem zupełnie dlaczego chcesz mnie wyrzucać przez okno w ramach jakiejś tam defenestracji. To że nie mam żadnego talentu (w tym muzycznego) nie znaczy od razu, że można mnie tak od razu, bezkarnie wyprosić za okno. Zwłaszcza, że Powiśle to nie żadna Praga! Normalnie czeska komedia!

A skoro już o komediach, a ściślej tragikomediach, mowa to zastanawiam się czasem, czy w trakcie wykładów, ćwiczeń albo jakichkolwiek innych, dość formalnych okazji wypada mi poprawić kogoś, kto właśnie pobłądził: „włanczał” albo coś było dla niego „kłazi” [quasi = kfazi!] lub nagminnie „sensu stricte” [sensu stricto!]. Na miejscu takich ludzi byłbym bardzo wdzięczny, gdyby mnie ktoś poprawił, zamiast wznosić oczy ku językowemu niebu, jak ja mam to często w zwyczaju. Ale czy oni myślą tak samo?

Talenta śliczne.

Dantonie komplikacji!

Wspaniały ten zwrot na siebie wymyśliłeś. Bardzo trafny.

Mówisz już o Toruniu w czasie przeszłym, ale zapewne ciekawi Cię czym byś żył, gdybyś tu ciągle był. Spieszę donieść, że Wydział Prawa i Administracji UMK został opanowany przez kolejne setki młodych adeptów prawa. (Czy znajdą pracę to już inna sprawa…). My na czwartym roku patrzymy na nich z góry (i z boku). Jest strasznie cywilnie. I niech  nikt nie twierdzi, że mówi się bardzo cywilnie. Co ja poradzę, że teoretycznie niepoprawne strasznie cywilnie oddaje właśnie całą istotę rzeczy?

Krótko mówiąc – jesteśmy zobowiązani  postępować rodzinnie i etycznie! Co prawda postępowanie etyczne było opcjonalne – do wyboru z psychofallicznym. To jest, chciałam powiedzieć, z zajęciami z profesorem Freudem.

Dziękuję Ci za wygenerowanie mi tematu! Talent, którego nie mam a chciałabym mieć? 

Epilog

Obywatelko Współredaktorko Karo (bo kto to widział tak spoufalać się po imieniu!),

Chciałem dzisiaj pisać o czymś zupełnie innym. W ogóle chciałem pisać, bo od kilku tygodni czułem, że mam wenę. A ściślej rzecz ujmując miałem ją tak długo, dopóki nie usiadłem przed komputerem żeby zacząć. Czyli teraz na przykład jej nie mam. Myślę jednak, że jest to zjawisko powszechne jak kanapki spadające masłem w dół, wszystkie kolejki poruszające się szybciej niż ta, w której aktualnie stoimy, telefony dzwoniące gdy wejdziemy pod prysznic itp. Dla nierozumiejących o co chodzi, polecam „Zupełnie nowy testament” Jaco van Dormaela. W kinach od 1 stycznia. Jeśli kina tak zaczynają rok, to aż strach pomyśleć, co się będzie działo dalej… Ale wracając do meritum. Miałem pisać o czymś innym, jednak nazbierało mi się tak wiele spraw na które muszę Ci odpowiedzieć, że nie powinno się tego już dłużej odkładać. W końcu ileż można korespondować w stylu „Cześć Karo, napisałaś fajny list, ale powiem Ci dzisiaj o czymś innym”. Dzisiaj więc odpowiadam, odnoszę się, reaguję. I zamykamy pewien etap.

Wrześniowe absurdy szyte według Burdy

Drogi Mariuszu, 

Tak, też odzwyczaiłam się od pisania listów. Ale myśleliśmy, że odzwyczailiśmy się od retrospektyw a okazało się, że wręcz przeciwnie, prawda? Nie, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Co prawda miałam laptopa w naprawie, no ale nie przez cały ten czas. Ale przez długi czas, gdyż fachowcy nie mogli się doszukać co też właściwie z nim jest nie tak. Jest taki wyjątkowy! Tajemniczy! Zupełnie jak ja! 

Kilka uwag o...

Droga Karo,

Nadszedł czas, żeby po okresie SPAMU, festiwalowych retrospektyw, euforycznych selfie z GT i jeszcze innych atrakcji, wrócić do naszej starej, ale przecież jakże dobrej tradycji pisania listów. Muszę jednak przyznać, że nie jest to wcale takie łatwe. Zupełnie szczerze: odzwyczaiłem się! Dopiero teraz zobaczyłem, że ostatni list do Ciebie pisałem 2 miesiące temu. Letnie przesilenie… Blog wprawdzie żył przez ten czas swoim życiem, coś się działo – jak to i w życiu, ale pisania listów było mniej. I jakkolwiek można zrzucać to na okoliczności, zasadne jest również, by przyznać się do jeszcze jednej (chociaż smutnej) rzeczy – lenistwa. I braku weny? Ileż to już razy mieliśmy o nim pisać... Jestem jednak przekonany, że w czasie blogowego urlopu żadne z nas nie próżnowało i bacznie obserwowało rzeczywistość. Ja w każdym razie tak właśnie robiłem i stąd wynotowałem sobie, a teraz przedstawiam Ci tutaj, KILKA UWAG O…

SPAM: Kryminalne zagadki Dwóch Brzegów

I już. Skończyło się. Emocje opadły, wspomnienia zostały. Można się rozliczyć z twórczości. 9. edycja Festiwalu Filmu i Sztuki "Dwa Brzegi" przeszła do historii. Jak było? Fantastycznie! Ale to materiał na inną opowieść i z pewnością zostanie ona opowiedziana. Pewnie nawet tutaj, już normalnie w ramach naszych listów. Ale nim to nastąpi, pozwólcie nam na jeszcze jeden SPAM. Dzisiaj prezentujemy to, co zgodnie z tradycją napisaliśmy na zakończenie festiwalu. Czyli festiwalowa retrospektywa na bis.

SPAM: Festiwalowa retrospektywa

Dzisiaj trochę poza tradycją listową, ale jest ku temu kontratyp: DWA BRZEGI! Nie wiemy jak Wy, ale MY już JUTRO znów będziemy w Kazimierzu (i uprzedzając pytania - tak, będziemy zdawać dokładne relacje, mamy już nawet na to kilka pomysłów ^^). A na razie przypominamy to, co było rok temu. Nie mogło być zatem inaczej: "Festiwalowa retrospektywa". Nasz debiut literacki na zakończenie poprzedniej edycji 2B przeczytała Grażyna Torbicka. I cytując Klasyczkę: "Naprawdę wysokiej klasy jest to poezja!". Kimże jesteśmy, żeby się z Nią spierać? :D

 FESTIWALOWA RETROSPEKTYWA

“Dwa brzegi.

Trzy kina,

lecz jedna

GRAŻYNA”

(“Psalm kazimierski”)

Z lekcji kina zadanie domowe – opisać życie festiwalowe:

Pan Cogito idzie na praktyki

Mój drogi Strażniku Imponującej Ilości Wódki!

Idą, idą, idą Dwa Brzegi! Cieszę się niezmiernie i doczekać nie mogę. Podobno nawet Harry już jest brudny. Moje zaznaczanie interesujących pozycji w programie skończyło się de facto na pokolorowaniu całości...

Twój list o weselu sprawił, że poczułam się prawie tak, jakbym tam była. A Wyspiański znad mojego biurka (mam tu taką mini-ściankę) patrzy i aprobuje. Pyta tylko: czy przyszła Rachela?! I czy ta piana była ecrie?

The Chochoł Show

Moja Droga Hołownio!

Już wiem, dlaczego razem piszemy bloga! Właściwie wiem to od dawna i znam ku temu przynajmniej miliard powodów, ale w ostatnim liście dostarczyłaś mi jeszcze jednego: nawet jak piszesz bez sensu to piszesz z sensem! To bardzo cenna umiejętność, bo przecież nie zawsze da się pisać do rzeczy. A pisać trzeba. Przezwyciężać blokady, pokonywać wyrwy w wenie, pisać, pisać, grafomanić. I pomimo tego, że z duetu Prokop&Hołownia zawsze wolałem Hołownię to z niejaką zazdrością oddam Ci go na alter ego. Z racji wzrostu.

Wake me up in July.

Mój drogi M.!

I ja nie odpisuję, jesteśmy siebie warci! W dodatku, gdy już odpisuję, nie mam nic do powiedzenia. Chciałabym tak mieć coś do powiedzenia, ale dzisiaj nie mam nic. Tak żeby było miło, śmiesznie, refleksyjnie, z lekką bryzą, z mrugnięciem oka, pół żartem, pół serio, trzy czwarte, siedem ósmych, ot w sam raz. A tu nic. Zachęcający paragraf do dalszej lektury, nieprawdaż?

To nie jest czas na długie listy

Your Royal Highness Princess Charlotte of Blog,

Przede wszystkim chciałbym uspokoić, zarówno Ciebie, jak i naszych wiernych Obywateli Czytelników. To nie jest tak, że blog umarł, plac zasypały zwiędłe liście, ławeczka zaczęła trzeszczeć i w ogóle wykreślili nas z planu internetów, a nawet z google maps. ‘Na plac!’ żyje – jest co najwyżej w jakiejś przejściowej śpiączce. Przewracając się zatem na drugi bok, mruknę tylko szybko tę wiadomość i… no cóż… wracam do rzeczy o wiele mniej przyjemnych.

Czasami żałuję, że nie palę.

Mecenasie M.,

Dobrze, że nie piszesz do szuflady. I że jesteś niestrzelany.

Też mam historię niezwykłą, też opartą na faktach. Tylko bez mnichów chińskich. Wypożyczyłam trzy książki. Wszystkie są mistrzostwem świata pisania o wszystkim i o niczym. Różowe tabletki na uspokojenie KJ, Czytadła Osieckiej i książkowa wersja Chlip-Hopu. 

Ale co jest najlepsze?? W tym egzemplarzu Jak trwoga to do bloga jest dedykacja i autografy autorów. Przypominam, że wypożyczyłam te pozycje. Widziałeś kiedyś dedykację w książce z biblioteki? No właśnie. A tu jest.

"Dla kolegi na Święta"

Notatki o skandalu

Proszę siadać Pani Karo.

Witam na placu sądowym. W Pani ostatnim poście zostały zawarte informacje, które stanowiły przesłanki do wszczęcia niniejszego postępowania. Zostanie dzisiaj bowiem rozpoznana sprawa z powództwa Krystyny J. przeciwko Meryl S. o posiadanie szuflady. W charakterze świadka stawiła się redaktor GT, której nowa formuła popularnego programu o filmach w telewizji publicznej stała się przyczynkiem do rozdmuchania całego problemu. Otwieram przewód blogowy i udzielam głosu przedstawicielowi ustawowemu wszystkich wyżej wymienionych, panu M.

Na lipę sądową i inne opowiadania

Mój drogi M.!
Wiesz dlaczego jest mało znaczących kobiecych ról we współczesnym kinie? Bo Meryl kupuje prawa do wszystkich najciekawszych historii!!! Nawet w takich sytuacjach, gdzie jeszcze nikt nie myśli o robieniu filmu. Ona je bezczelnie kupuje, te historie. Bezczelnie. Takie bezczelnie głosem Kołaczkowskiej. Bezczelnie.

Świat okiem M.

Chlip hop Karo!

Parafrazując: Czemu ja nie piszę, toż nie zmienił nam się blog? 

Otóż wytłumaczeń jest miliard, począwszy od tego, że były święta i jako najmniej świąteczny z nieświątecznych ludzi świata nie chciałem pisać w Internecie życzeń – a wszakże wypadałoby. Poza wszystkim, najzwyczajniej w świecie nie umiałem się zebrać. Ale główny powód jest chyba aż nadto prozaiczny – przyszła wiosna i zamieszała, jak to zwykle wiosna ma w zwyczaju.

Ucieczkopokój, czyl nieoczekiwane pożytki z niewoli

Drogi M.!

13-letnia podróż do Gdyni? To można naprawdę dwuznacznie interpretować.

Dawno nie pisałam. Ale to nie moja wina. Aresztowali mnie. Ale bez obaw. Nie ma na razie powodu do odwiedzin i rozmów przez szklaną szybę. Chociaż to byłoby ciekawe, prawda? Strażnicy dziwiliby się bardzo z czego się tak zaśmiewamy. A my już na pewno mielibyśmy jakiś dobry powód. Na przykład opowiedziałabym jak to postanowiłam za własne pieniądze dać się zamknąć.

Pendą i liną

Droga Karo!

Ustaliliśmy ostatnio, że pisanie bloga podróżniczego bardziej się opłaca, bo ma się darmowe hostele, sławę, popularność i tysiące lajków na Facebooku. Wiem też, że jeśli chcemy się rozwijać, powinniśmy w tym właśnie kierunku zmierzać. Nie potrafię jednak zrezygnować z naszego  stylu quasi-literackiego i opisywać wyłącznie znajdujące się wokół mnie ściany (chociaż może…). Dzisiaj będzie więc trochę o podróżach, a trochę o piosenkach.  Zapnij pasy i szykuj się do drogi, a ja podeślę w międzyczasie ten tekst do działu marketingu PKP. Może jako autorzy bloga podróżniczego dostaniemy darmowe bilety…

Kujawsko-pomorskie safari

*uśmiech nr 4*

Drogi M.!

Dzisiaj poniedziałek. To czas na podróż z Bydgoszczy do Torunia. Gotowy? Zaczynamy na dworcu autobusowym. Jesteśmy na styk, jest 9.30 rano.

PKS ze wszystkich środków transportu jest najmniej cool. Samolot z definicji jest cool, pociąg to taki majestatyczny olbrzym z hukiem wtaczający się na peron. Metro krzyczy „stolica!”. A dworce autobusowe są po prostu najmniej cool. Zero majestatu, zero światowości.

Na stanowisku pierwszym stoi pekaes,

Czarne wycieraczki ma zdarte od łez.

Sapie, benzyna z niego kapie,

Tęskni do miejsc, których nie ma na mapie.

Skrzydlato mi

Try-ty-tyt Karo!

Najsamprzód albo najsampierw chciałbym chciał Ci opowiedzieć pewną historię. Otóż jednego słonecznego dnia wstałem rano i pomyślałem sobie, że dawno na blogu nie pojawił się żaden wierszyk, wiersz, poemat, fraszka chociaż. Byłem tym tak zafrasowany, że postanowiłem w następnym liście do Ciebie zamieścić przynajmniej limeryk, by zadbać o poetycki rozwój (wątpliwy, bo wątpliwy, ale zawsze) naszego naplacnego projektu.  Pytasz się, gdzie jest puenta tej historii? Był to bowiem pamiętny dzień przed-przedwczorajszy, w którym zamieściłaś ostatni post zaczynający się… od wierszowanego Powiśla zza Wisły widzianego, przez moje diwy zamieszkałego. I pomyślałem, że już never but whatever. A właśnie, że nie whatever.

I mimo że już nie chciałem – napisałem:

Trytytki we włosach potargał wiatr

Drogi M.!

Dziwy, dziwy,

wieszasz diwy!

Jest li to czyn sprawiedliwy?

Dziwię, dziwię

się prawdziwie...

Jest li miło takiej diwie?

Więc niemałe potem zdziwko -

diwa diwę naprzeciwko

zaprasza na małe piwko!

Diwy na ściance

Moja Droga Karo!

Opowiem Ci bajkę. Dawno, dawno temu, w czasach, gdy zdjęcia były czarno-białe, a świat o dziwo nie (sprawdzone – pytałem kiedyś moją Babcię, jak się żyło w dawnych czasach, kiedy nie było kolorów. Wyglądała na bardzo zdziwioną. A sześcioletni M. i tak miał wielkie rozważania na temat: ‘kto ten świat pokolorował i czy dostał za to nagrodę Nobla?’), właśnie wtedy nie żyły sobie celebrytki. W takich latach 60. strasznie nudne musiało być np. życie redaktorów portalów plotkarskich. A nie… Dobra, nieważne… Ktoś jednak wtedy żył! A ja, z racji tego, że jestem podobno niedzisiejszy, opowiem Ci właśnie o nich, o tych nie-celebrytkach. Napiszę zarówno o tych, które żyły wtedy, jak i o tych, które teraz zachowują się tak, jakby świat nie poszedł w jakimś dziwnym kierunku (na szczęście!). Napiszę Ci o nich, dopóki ich ilość jest taka, że zmieści się w jednym poście. Napiszę Ci, gdyż winien im jestem przeprosiny – w końcu każdej z osobna zrobiłem krzywdę – WSZYSTKIE JE POWIESIŁEM. O dziwo, wszystkie są czarno-białe. Przypadek? Nie sądzę!

5 rzeczy, których dowiedziałam się podczas ferii

Drogi M.!

Polityka, skreślenia, Iwany.... Czyś ty w Warszawie, czy może w Domu Gribojedowa? Ja nadal w Bydgoszczy. Jutro wyjeżdżam i wracam do Torunia, bo kto bogatemu zabroni? Tak sobie myślę, że te dylematy, o których piszesz nie mają na szczęście dużego przełożenia na praktykę. Gorzej byłoby, gdyby np. bilet na pociąg miał zmienną cenę w zależności od tego, czy wyjeżdżasz, czy wracasz. Pewnie wtedy szybko byś się zorientował gdzie dom Twój i serce Twoje. Ale to z drugiej strony może zmusiłoby te, jak mówisz tysiące osób, które znam (czy oni o tym wiedzą, że ja ich wszystkich znam? gdzie oni są? czy ja mogę ich sobie odpisać od podatku?) do jakiejś introspekcji. Ale chyba nie byłoby to warte całego zamieszania i chaosu na kolei, bo wyobraź sobie: poczekalnia pełna kłębiących się facetów, zastanawiających się czy jadą, czy wracają i co im się bardziej opłaca. I każdy z widłami. I każdy to Posejdon!

Ja natomiast bez wideł, kończę przerwę międzysemestralną, którą spędziłam na zagorzałym nicnierobieniu. Zazwyczaj nie jestem zwolenniczką takiego spędzania czasu. Ale trzeba ponoć wychodzić ze swojej strefy komfortu i myśleć poza pudełkiem (wow, kalki językowe śmieszne bardzo, wow). Jak się okazuje, ten czas był pozytywny i nawet ciekawych rzeczy się nauczyłam! Prezentuję więc: 

5 rzeczy, których dowiedziałam się podczas ferii:

1. Mam najcudowniejszą babcię na świecie.

Wyjazdy czy powroty?

Droga Karo!

Dzisiaj miało być o poszukiwaniach inspiracji na kolejny tekst. Bardzo chwalebny to temat – tym bardziej, że takie rozważania o rozważaniach jawią mi się niejako głęboko filozoficznie, a co za tym idzie, niemal inteligentnie. Muszę Cię jednak rozczarować. O szukaniu inspiracji napiszę jednak innym razem, chociaż z pewnością do tego wrócę. Nie chodzi wcale o to, że natchnęło mnie, gdy przeczytałem jeszcze raz Twój ostatni list i nie mogłem się powstrzymać, żeby w duchu skomentować:

Ciut sobie bimbam

Drogi M.!

                Mam nadzieję, że poprosiłeś tych Szwajcarów przed telewizorem, żeby zawołali jak będzie Małysz skakał. A nie, czekaj… Nieważne. Swoją drogą, takie oglądanie telewizji w sklepach ma fajny klimacik. Wskazuje na to, że gdzieś „coś” się dzieje. Przypomniało mi się właśnie, że byłam kiedyś w markecie z telewizorami i kilka osób zgromadziło się przy jednym, bo transmitowano akurat finał jakiegoś mundialu czy mistrzostw Europy w piłce nożnej. Powstała z obcych sobie ludzi taka mała wspólnota na te kilka minut. Było ekscytująco! Skończyło się na karnych (rzutach, nie kodeksach)! Wygrali Niemcy.

Recepty

Droga Karo!

W jakimś stopniu cieszy mnie, że nie tylko ja przeżywam perypetie z walizkami. Chociaż oczywiście współczuję Ci Twoich berlińskich przygód. U mnie, przynajmjniej do tej pory, obyło się bez takich ekscesów - jednak przed nami droga powrotna, więc lepiej nie zapeszać. Myślę też, że można w moim przypadku odtrąbić pewien sukces - zatem ogłaszam uroczyście (i prawdopodonie przedwcześnie) brak braków, tzn. wydaje mi się, że jak do tej pory wszystkie potrzebne rzeczy znajdują się tu ze mną. Tak w ramach odpowiedzi na Twoje post scriptum.

Just in case

Drogi M.!

Podejmuję rzuconą rękawicę. Doprawdy o niczym innym nie potrafiłam myśleć po przeczytaniu Twojej wiadomości, jak tylko o uczuciach toreb. Naprawdę, zaskakująco pojemny to temat! Natychmiast przypomniał mi się pewien wyjazd do Berlina, o którego niektórych aspektach wolałabym zapomnieć. Ale skoro już okoliczności mnie zmusiły, to postanowiłam wyleczyć traumę przeżywając ją jeszcze raz. Myślę, że warto podkreślić, że historia jest w stu procentach oparta na faktach i to nie byle jakich, bo autentycznych. Rzecz działa się pięć miesięcy temu  w podróży pociągiem i autokarem na trasie Bydgoszcz-Berlin via Poznań.

Aha, pokazałam tekst mojemu koledze Cyprianowi i poradził mi, żeby dla efektu rozstrzelić czcionkę tu i ówdzie. Nie żeby się na tym znał, jest tylko jakimś paryskim kloszardem.

O torbach i ludziach

Karo! – niezmiennie droga, szanowna i jeszcze kilka innych serdecznych zwrotów

Szaleństwo zakuwania w ostatnich tygodniach przyniosło, na szczęście, pozytywne efekty. Mam nadzieję już nigdy więcej nie mierzyć się z praktykami, które bywają tak różne. Na kilka tygodni mogę też odpocząć od Trybunałów, kazusów, Bruksel, ONZ-ów, świadczeń i innych rebusów sic stantibusów. Ferie!

Oznacza to, że wciąż piszę do Ciebie znad Wisły, jednak już nie powiślańskiej, a takiej bardziej tczewskiej. Od wczoraj mierzę się też z pakowaniem – najpierw zabrać wszystkie rzeczy z Warszawy, teraz tutaj przepakować się.

Swag bag

Halo Warszawa!

„W tej Polsce nigdy ładu, a najmniej teraz” - pomyśleli Polacy w każdym stuleciu dziejów. A że kraj chory psychicznie...? Wisława Szymborska miała pewnie do czynienia z NFZ. Albo czymś, „gdzie praktyka bywa różna”. Albo dowiedziała się, że od tego roku Kocham Kino ma być nadawane tylko raz (słownie: jeden) w miesiącu. Czasami naprawdę można się zdenerwować.

Już „Idę” pani Merylu!

Droga Karo!

Sesja to bardzo skomplikowana sprawa. Coś o tym wiem. Też zdarza mi się ostatnio dużo przesiadywać w bibliotekach. Mgiełki nie było. Za to Autorka podręcznika, który teraz najczęściej mi towarzyszy, ma w zwyczaju na każdej niemal stronie nie zgadzać się, zwłaszcza z ustawodawcą, Sądem Najwyższym, Trybunałem Konstytucyjnym, Komisją Europejską czy miłościwie nam panującą Instytucją, w której „praktyka tak bardzo jest różna”… Również od podawania definicji nie stroni. Przeciwnie – są wszędzie. Nauczymy się tego jednak! I przeżyjemy! W końcu sesje są dla ludzi. Chociaż w sumie nie… Sesje są dla studentów.

Przypisy przepisów

Mój Drogi M.!

          Cieszę się, że tak godnie wypełniasz obowiązki konsula honorowego i attache Torunia w Warszawie! Na pewno koleżanka Jacka udławiła się z zazdrości w tej Holandii serem Gouda (czyt. Hołda, o czym nikt nie wie) i rzuciwszy drewniaki na dywan z tulipanów postanowiła wrócić do tej gościnnej, absurdalnej, mokrej Polski.

        Wtedy, przy Wazie, mógłbyś jej w wolnym tłumaczeniu wspomniany dwuwiersz Sztaundyngera tak zacytować:

So you didn’t like Krak-ów?

Now this słup you must approve!

Cos you had in ass that place

Now this słup you must embrace

Na zawsze ‘guide’

Droga Karo, Szanowna Obywatelko!

Nim przejdę do meritum dzisiejszej wiadomości – kilka uwag wstępnych:

1. Owszem, możemy sobie „obywatelić” zgodnie z zasadami epoki słusznie minionej. Ja jednak zostanę także przy zwrocie bardziej serdecznym. Nie jestem wszakże Urzędem Bezpieczeństwa!

2. Twój ostatni tekst o savoir-vivrze skradł moje serce! Kiedy tylko będzie okazja, rezerwuję sobie tę książeczkę do poczytania. To może być niezapomniane przeżycie!

3. Pisząc ostatnio o sesji, poprosiłaś mnie „Napiszże też, proszę!”. Piszę więc:

"Wcale bowiem nie jest łatwo napisać przyzwoity list."

Obywatelu Współredaktorze!

Już tłumaczę, skąd ten staroświecki wstęp. Otóż mam tendencję (dobrą/złą/na pewno sprawiającą ciekawe niespodzianki) do odnajdywania we własnym domu a nawet, o zgrozo!, własnym pokoju, na własnej, o bogowie!, półce, zapomnianych książek. Od czasu do czasu wpada mi w ręce jakaś całkiem porzucona pozycja. Nie wiem jak to się dzieje, naprawdę. I zdarzyło się, znowu. Dzisiaj była to książeczka niezwykła – podręcznik savoir-vivre’u  wydany w 1956 roku!

Apel podległych

Droga Karo!

O M. wiesz  więcej niż Łepkowska

Gdyż jak Janda jesteś wprost „Boska”!

Lecz M. umie też być tajemnicą

Zwłaszcza gdy skryje się za tablicą

Zanim Bond w Hondzie się nim zatroska.

(w ogóle – Bond w Hondzie!?!? A gdzie Jaguary, Astony Martiny, 2CV? Co Ci przyszło do głowy!?)

Post drugi, niedługi

Drogi M.!
    Podobno pierwsze pomysły są najlepsze, ale jednak nie wybraliśmy 'ping-ponga' na tytuł tego bloga. Przypadek...? Nie sądzę! Ewidentnie wygrała szlacheckość, polskość i zamiłowanie do broni białej oraz pieniactwa. Po co grać w ping-ponga jak można się pojedynkować! Pytasz: Co to będzie? A mnie raczej wraz z milionami rodaków zastanawiają bardziej polskie problemy: Komu to potrzebne? Kto za to zapłaci?

Pierwszy wśród równych, czyli rzecz o tym jak zaczynać, a nie jak kończyć

Droga Karo!

„2 stycznia 2015 godz. 20:14 M. napisał:

Po pierwsze: pozdrawiam!

Po drugie: w pociągu wpadł mi do głowy niejaki pomysł (trzeba uważać, bo to może być strzał w dziesiątkę - JK Rowling Harry'ego Pottera też wymyśliła w pociągu!). A z racji tego, że pomysł uwzględnia Twój udział, ciekaw jestem Twojej opinii. Proszę rozważać, obalać, krytykować, zmieniać, aprobować lub czynić inne kroki - katalog nieenumeratywny!