13-letnia podróż do Gdyni? To można
naprawdę dwuznacznie interpretować.
Dawno nie pisałam. Ale to nie moja
wina. Aresztowali mnie. Ale bez obaw. Nie ma na razie powodu do
odwiedzin i rozmów przez szklaną szybę. Chociaż to byłoby
ciekawe, prawda? Strażnicy dziwiliby się bardzo z czego się tak
zaśmiewamy. A my już na pewno mielibyśmy jakiś dobry powód. Na
przykład opowiedziałabym jak to postanowiłam za własne pieniądze dać
się zamknąć.
Dałam się zamknąć w pokoju. Nie
swoim. Nie sama. W pięć osób. Przeludnienie się zgadza, choć to
nie był prawdziwy areszt. Personel, żeby nie powiedzieć staff,
kibicował nam w odnalezieniu klucza do drzwi. Mogliśmy w każdej
chwili zapukać i poprosić o wskazówkę. Na ścianach wisiało
lustro, kalendarz, obrazki... Żadnych diw. Za to w całym pokoju
poukrywane wskazówki, dziwne zagadki logiczne, karty do gry. Karo
też.
Wszędzie kłódki, dużo kłódek i kluczy. Tapczan. Komputer.
Meblościanka (Swoją drogą czyż „meblościanka” to nie
kwintesencja polskości? Czyż to nie najważniejszy mebel? Na
wielkie okazje jest oczywiście stół. Okrągły. Ale codzienność można zamknąć w tym jednym prostym
słowie. Słyszę „meblościanka”? Wiem, że jestem u siebie. Co
to jest Polska? Chrystus frasobliwy na skrzyżowaniu polnych dróg,
majaczące w oddali miasto, w nim bloki, w nich – meblościanki.
Cóż to są Polacy? Ludzie na kanapach przed telewizorami, siedzący
w salonach, gdzie – meblościanki).
W escape roomie więc też –
meblościanka. Bo to był escape room. (Ucieczkopokój? Z meblościanką.) To całe nasze tymczasowe
aresztowanie. Dawno się tak dobrze nie bawiłam. Mimo że nie udało
nam się w wyznaczonym czasie uciec. Całą winę biorę na siebie.
Jednym z etapów na skomplikowanej drodze ku wymarzonemu kluczykowi
było wpisanie odpowiedniego hasła do komputera. Odgadłam je niemal
natychmiast, ale zapomniałam o włączonym klawiszu Caps Lock. Czy
wyobrażasz sobie większy, bardziej epicki FAIL? Za to później
„rozszyfrowałam” jedną z zagadek odczytując z rozsypanych
literek słowo „lampa”. Prawidłowym rozwiązaniem było
„dziewięć, siedem, jeden”. Ale dzięki mojej „lampie”
sprawdziliśmy na lampie i znaleźliśmy tam nową wskazówkę.
Mój drogi M., polecam Ci wybranie się
do takiego miejsca. Z tego co się zorientowałam, w Warszawie są
jeszcze fajniejsze! W dodatku to darmowe praktyki penitencjarne. Żądam
za to ECTS-ów! Jest tylko jedna, ważna, kluczowa rada. Zorientuj się przed wyjściem,
gdzie rzeczone miejsce niezwykłej rozrywki się znajduje. Przekonani
bowiem, że tego typu miejsce jest w Toruniu jedno, jedyne (a nie,
jak się okazało – trzy), umówiliśmy się na starówce, podczas
gdy okazało się, że należy jechać hen, na Kościuszki. Tam
znów pogubiliśmy się budząc pełen litości śmiech właścicieli
zagadkowego biznesu. Chociaż ja po cichu podejrzewam, że to była
pierwsza łamigłówka. Znajdź pokój, daj się w nim zamknąć i
dopiero znajdź wyjście.
To była jedna z przygód minionego tygodnia. Teraz jestem w Bydgoszczy. Byłam
dzisiaj na fantastycznym misterium w fordońskiej Dolinie Śmierci.
Zapytasz - jak się robi „fantastyczne” misterium? Ano, na przykład,
podkłada się muzykę z Igrzysk śmierci. I łączy się
współczesność z historią biblijną. A wszelkie łączenie
motywów biblijnych z teraźniejszością to jedna z tych niewielu
rzeczy, przy których zawsze wymiękam. Może dlatego tak bardzo
lubię Wszyscy jesteśmy Chrystusami. I tak mi się dzisiaj przez tę atmosferę napisało:
Co jeszcze powiedział do tych po prawej
stronie
Byłem zarodkiem, a nie zamroziliście
mnie;
Byłem upośledzony, a pozwoliliście
mi się urodzić;
Byłem w depresji i uzależnieniu, a
zauważyliście mnie;
Byłem w żałobie, a przytuliliście
mnie;
Byłem otyły, a nie wyśmialiście
mnie;
Byłem po udarze, a uczyliście mnie
wszystkiego od nowa;
Byłem dla was ciężarem, a nie
pozbyliście się mnie.
Macham palmą!
Karolina
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz