Just in case

Drogi M.!

Podejmuję rzuconą rękawicę. Doprawdy o niczym innym nie potrafiłam myśleć po przeczytaniu Twojej wiadomości, jak tylko o uczuciach toreb. Naprawdę, zaskakująco pojemny to temat! Natychmiast przypomniał mi się pewien wyjazd do Berlina, o którego niektórych aspektach wolałabym zapomnieć. Ale skoro już okoliczności mnie zmusiły, to postanowiłam wyleczyć traumę przeżywając ją jeszcze raz. Myślę, że warto podkreślić, że historia jest w stu procentach oparta na faktach i to nie byle jakich, bo autentycznych. Rzecz działa się pięć miesięcy temu  w podróży pociągiem i autokarem na trasie Bydgoszcz-Berlin via Poznań.

Aha, pokazałam tekst mojemu koledze Cyprianowi i poradził mi, żeby dla efektu rozstrzelić czcionkę tu i ówdzie. Nie żeby się na tym znał, jest tylko jakimś paryskim kloszardem.

The curious case of a suitcase

Byłaś prezentem przechodnim,

ale to tylko dlatego,

że babci na emeryturze

nie przydałabyś się do niczego.

Naprawdę byłaś idealna,

niebiesko-szara i zgrabna,

nie za mała, całkiem w sam raz,

na wyjazd, na krótki czas.

Na mały wypad we wrześniu,

na  wyskok do Berlina…

Akurat wszystko się zmieści!

- cieszyła się Karolina

Z oddali do innych podobna,

lecz jedynie moja z bliska.

Wolna, szczęśliwa, swobodna

zwiedzałabyś lotniska.

Ach, w jakim byłam błędzie

przekonałam się już w Poznaniu,

gdzie pierwsze odpadło kółeczko

a reszta zawisła w oczekiwaniu…

Na szczęście Twej zawartości

nie musiałam przesypywać do worka;

naprawa malutkim drucikiem i…

Eviva la prowizorka!

Twych kółek turkot bezwstydny

budził Berlin o poranku,

a mój każdy krok drżał o to,

czy cel osiągniemy  bez szwanku.

Nie było od metra daleko

do hostelu młodzieżowego,

a turkot pozostałych kółeczek

wciąż za mną powtarzał: dlaczego?!

Hostel był przy Marchlewski Strase

(tak, tego komunisty)

i tak przez calutką trasę

wciąż rósł mój gniew oczywisty.

Naprzeklinałam na Ciebie

że dziadostwo, żeś nic nie warta,

ale już miałam nadzieję,

że odwróci się pechowa karta!

Na przykład zupełnym fiaskiem

byłoby wiązanie Cię paskiem.

Przynajmniej zamek się trzyma!...

- cieszyła się Karolina

Nie była ma radość długa -

wnet ryczałam jak wół u pługa,

bo przez Twój złamany stelaż

zaczęła brać mnie cholera!

Ach, nie mogłam tak dalej!

Ach, nie mogłam już dłużej!

Chciałam Cię wciśniętą w dziurze

porzucić w berlińskim murze

Lub zostawić w brandenburskiej Bramie

Na nóg turystów skopanie

By na proch Cię butami starli

między Sprewą a Checkpoint Charlie.

I gdy tak kolejne akty

następowały dramatu,

ja coraz więcej klęłam

i mniej czułam wczasów klimatu.

Nie mogłaś spokoju, k**** mać, dać?

musiałaś podpórkę, k****, złamać,

która Ci, k****, pozawalała stać

K**** mać?!

Dłonią i złowrogim pomrukiem

musiałam Cię wciąż wspierać na duchu,

a i tak przewracałaś się z hukiem

na bruk przy każdym podmuchu!

Każdy krok był koszmarem

z Tobą, depresją czarną,

gdy walizki s t a b i l n e , choć stare

w domu tęskniły za mną…

Nie darzę już Ciebie sympatią

lecz możesz liczyć na kąt i strawę,

bo wspólne wczasy s a m o c h o d o w e

na pewno będą arcyciekawe!

Trzymaj się i szusuj odpowiedzialnie,

Karo

P.S. No i o czym zapomniałeś?