O torbach i ludziach

Karo! – niezmiennie droga, szanowna i jeszcze kilka innych serdecznych zwrotów

Szaleństwo zakuwania w ostatnich tygodniach przyniosło, na szczęście, pozytywne efekty. Mam nadzieję już nigdy więcej nie mierzyć się z praktykami, które bywają tak różne. Na kilka tygodni mogę też odpocząć od Trybunałów, kazusów, Bruksel, ONZ-ów, świadczeń i innych rebusów sic stantibusów. Ferie!

Oznacza to, że wciąż piszę do Ciebie znad Wisły, jednak już nie powiślańskiej, a takiej bardziej tczewskiej. Od wczoraj mierzę się też z pakowaniem – najpierw zabrać wszystkie rzeczy z Warszawy, teraz tutaj przepakować się.
Już od weekendu (tuż po jakże wyczekiwanej 24-godzinnej podróży autokarem…) zamierzam zapomnieć się na chwilę na szwajcarskich stokach.

Może uda mi się złapać gdzieś kawałek WiFi, żeby zarejestrować się na wf w przyszłym semestrze wpaść na bloga.

Z pakowaniem mam nieustannie pewien problem. Zawsze chcę zabrać ze sobą za dużo rzeczy, mimo że oczywistym dla każdego (w tym dla mnie) jest, że nie są mi one w większości potrzebne. Jednak poczucie, że akurat kolejny t-shirt/sweter/para butów/książka bardzo mi się przyda - zwycięża. Zamki pękają, szwy się rozrywają. Życie.

I tym razem stos przygotowanych rzeczy powala mój rozsądek. Torba, która stoi obok, zdaje się być nieco przerażona. Myślałaś kiedyś o uczuciach toreb, walizek, plecaków? – ja też nie. Aż do teraz…

„O torbach i ludziach”

Że torby los całkiem smutny

Nikt sobie sprawy nie zdaje,

Gdyż ona swoje szczęście

Naprawdę dobrze udaje.

Być torbą – ciężka sprawa,
Bo gdy się tak zastanowić,
Nawet będąc przedmiotem,
Trudno wszystkim dogodzić.

Stoi tak niestrudzona

W hotelu lub na bruku

Albo ją źli stewardzi

W zimnym zamknęli luku.

Torba się nie poskarży,

Choć świata nie widzi z bliska.

Mały, ciemny bagażnik,

Jest dla niej jak druga ojczyzna.

Wieczne do torby pretensje:

Za mała lub za ciężka.

Sekretne zaś w niej życie

Wielu trudności nastręcza.

Że ubrania się gniotą

A słoik sam rozkręca,

Butelki z pepsi colą

Pękają jak ludzkie serca.

Nie jest to torby wina,

Choć mogłoby tak się zdawać,

A ona się przecież stara

By dla nas to wszystko ochraniać.

Wojaży już sto odbyła,

Lecz wspomnień nie ma bez liku

I w depresyjnych momentach

O końcu swym myśli w śmietniku.

Nie bądźmy tacy bezduszni,

Kochajmy te torby nasze!

One niezbędne w podróży,

Jak w spadochronach czasze.

Weźmy swe torby na spacer,

Pokażmy im trochę świata.

Wszak towarzysza podróży

Traktować trzeba jak brata!

Okażmy im trochę wdzięczności

Z miłości doń piszmy pieśni,

Bo w torbie takiej szczęśliwej

NA PEWNO WIĘCEJ SIĘ ZMIEŚCI!!!

EPILOG:

Torba stoi przed lustrem,

Przygląda się sobie z bliska,

Po czym odwraca się z żalem:
„Ech… żadna ze mnie Torbicka…”

***

Muszę zrobić sobie jakąś check-listę, żeby zabrać wszystkie potrzebne rzeczy.

I jakimś cudem odrzucić połowę z tego, co mam już teraz.

Nie będzie lekko.

Ciekawe, o czym zapomnę…

M.

Ps. Wciąż jestem poruszony Twoją ostatnią wiadomością. Bo, cholera, tak. Muszę koniecznie odnaleźć blog tej dziewczyny. Może skopiuję go sobie i poczytam w autobusie? I obejrzę tysiąc filmów, które mam do nadrobienia. I jeszcze książka AO – w końcu jakaś książka dla przyjemności! Byle starczyło czasu…

Ps2. Wyzywam Cię: Ja pisałem o torbie. Proszę, napiszże przynajmniej 4 wersy o pierwszej rzeczy, która Ci w tej chwili przyjdzie do głowy albo o pierwszej rzeczy, którą zobaczysz. Czas, start!