Ucieczkopokój, czyl nieoczekiwane pożytki z niewoli

Drogi M.!

13-letnia podróż do Gdyni? To można naprawdę dwuznacznie interpretować.

Dawno nie pisałam. Ale to nie moja wina. Aresztowali mnie. Ale bez obaw. Nie ma na razie powodu do odwiedzin i rozmów przez szklaną szybę. Chociaż to byłoby ciekawe, prawda? Strażnicy dziwiliby się bardzo z czego się tak zaśmiewamy. A my już na pewno mielibyśmy jakiś dobry powód. Na przykład opowiedziałabym jak to postanowiłam za własne pieniądze dać się zamknąć.

Pendą i liną

Droga Karo!

Ustaliliśmy ostatnio, że pisanie bloga podróżniczego bardziej się opłaca, bo ma się darmowe hostele, sławę, popularność i tysiące lajków na Facebooku. Wiem też, że jeśli chcemy się rozwijać, powinniśmy w tym właśnie kierunku zmierzać. Nie potrafię jednak zrezygnować z naszego  stylu quasi-literackiego i opisywać wyłącznie znajdujące się wokół mnie ściany (chociaż może…). Dzisiaj będzie więc trochę o podróżach, a trochę o piosenkach.  Zapnij pasy i szykuj się do drogi, a ja podeślę w międzyczasie ten tekst do działu marketingu PKP. Może jako autorzy bloga podróżniczego dostaniemy darmowe bilety…

Kujawsko-pomorskie safari

*uśmiech nr 4*

Drogi M.!

Dzisiaj poniedziałek. To czas na podróż z Bydgoszczy do Torunia. Gotowy? Zaczynamy na dworcu autobusowym. Jesteśmy na styk, jest 9.30 rano.

PKS ze wszystkich środków transportu jest najmniej cool. Samolot z definicji jest cool, pociąg to taki majestatyczny olbrzym z hukiem wtaczający się na peron. Metro krzyczy „stolica!”. A dworce autobusowe są po prostu najmniej cool. Zero majestatu, zero światowości.

Na stanowisku pierwszym stoi pekaes,

Czarne wycieraczki ma zdarte od łez.

Sapie, benzyna z niego kapie,

Tęskni do miejsc, których nie ma na mapie.

Skrzydlato mi

Try-ty-tyt Karo!

Najsamprzód albo najsampierw chciałbym chciał Ci opowiedzieć pewną historię. Otóż jednego słonecznego dnia wstałem rano i pomyślałem sobie, że dawno na blogu nie pojawił się żaden wierszyk, wiersz, poemat, fraszka chociaż. Byłem tym tak zafrasowany, że postanowiłem w następnym liście do Ciebie zamieścić przynajmniej limeryk, by zadbać o poetycki rozwój (wątpliwy, bo wątpliwy, ale zawsze) naszego naplacnego projektu.  Pytasz się, gdzie jest puenta tej historii? Był to bowiem pamiętny dzień przed-przedwczorajszy, w którym zamieściłaś ostatni post zaczynający się… od wierszowanego Powiśla zza Wisły widzianego, przez moje diwy zamieszkałego. I pomyślałem, że już never but whatever. A właśnie, że nie whatever.

I mimo że już nie chciałem – napisałem:

Trytytki we włosach potargał wiatr

Drogi M.!

Dziwy, dziwy,

wieszasz diwy!

Jest li to czyn sprawiedliwy?

Dziwię, dziwię

się prawdziwie...

Jest li miło takiej diwie?

Więc niemałe potem zdziwko -

diwa diwę naprzeciwko

zaprasza na małe piwko!

Diwy na ściance

Moja Droga Karo!

Opowiem Ci bajkę. Dawno, dawno temu, w czasach, gdy zdjęcia były czarno-białe, a świat o dziwo nie (sprawdzone – pytałem kiedyś moją Babcię, jak się żyło w dawnych czasach, kiedy nie było kolorów. Wyglądała na bardzo zdziwioną. A sześcioletni M. i tak miał wielkie rozważania na temat: ‘kto ten świat pokolorował i czy dostał za to nagrodę Nobla?’), właśnie wtedy nie żyły sobie celebrytki. W takich latach 60. strasznie nudne musiało być np. życie redaktorów portalów plotkarskich. A nie… Dobra, nieważne… Ktoś jednak wtedy żył! A ja, z racji tego, że jestem podobno niedzisiejszy, opowiem Ci właśnie o nich, o tych nie-celebrytkach. Napiszę zarówno o tych, które żyły wtedy, jak i o tych, które teraz zachowują się tak, jakby świat nie poszedł w jakimś dziwnym kierunku (na szczęście!). Napiszę Ci o nich, dopóki ich ilość jest taka, że zmieści się w jednym poście. Napiszę Ci, gdyż winien im jestem przeprosiny – w końcu każdej z osobna zrobiłem krzywdę – WSZYSTKIE JE POWIESIŁEM. O dziwo, wszystkie są czarno-białe. Przypadek? Nie sądzę!