Przypisy przepisów

Mój Drogi M.!

          Cieszę się, że tak godnie wypełniasz obowiązki konsula honorowego i attache Torunia w Warszawie! Na pewno koleżanka Jacka udławiła się z zazdrości w tej Holandii serem Gouda (czyt. Hołda, o czym nikt nie wie) i rzuciwszy drewniaki na dywan z tulipanów postanowiła wrócić do tej gościnnej, absurdalnej, mokrej Polski.

        Wtedy, przy Wazie, mógłbyś jej w wolnym tłumaczeniu wspomniany dwuwiersz Sztaundyngera tak zacytować:

So you didn’t like Krak-ów?

Now this słup you must approve!

Cos you had in ass that place

Now this słup you must embrace

Słup to oczywiście pole, pillar, post , ale z pełną świadomością zostawiam nasz słup, gdyż a pole –dancing Vase to jednak chyba zbyt duża abstrakcja. Zwłaszcza jak się przyjechało do kraju, gdzie ludzie nie chodzą do góry nogami!

Czytałam Twoją deszczową opowieść w bibliotece. Biblioteki mają to do siebie, że ludzie tam rzadko patrzą w górę. Rozproszona listem wyjęłam nos z książki i bardzo dobrze, bo przy okazji zaobserwowałam niezwykłe zjawisko! Czytelnia prawnicza ma to do siebie, że dzieją się tam dziwne rzeczy – jest to naturalne dążenie przyrody do równowagi. Środowisko dąży bowiem do unikania biegunki legislacyjnej i stąd także nadmiar wiedzy prawniczej uaktywniany jednocześnie w jednym miejscu przez nagromadzenie wielu osób powoduje unoszenie się legislacyjnego oparu. Opar ten przypomina często kształtem paragraf lub prof. Zolla, w zależności od ciśnienia atmosferycznego. Przyjrzawszy się z bliska można dostrzec jednak smugi  w kształcie liter, słów i zdań. Stanowią one uogólnienie wszystkich treści przyswajanych przez osoby uczące się aktualnie prawa w danej czytelni. Oto fragment tego,  co odczytałam z oparu legislacyjnego owego dnia:

„Na początku mojego wywodu zaznaczę, że warto zdefiniować to pojecie, które jest w tytule tego podrozdziału, rozdziału i książki. Nie podam jednak tak na tacy tej współczesnej słusznej definicji, o nie. Co, może jeszcze miałaby być w ramce, może wytłuszczonym drukiem? Halo, przepraszam..! To jest autorska publikacja, nie repetytorium, nie jakaś sesja w pigułce. Dojdę do tej definicji, ale najpierw przeprowadzę Cię, drogi studencie (bo wiem, że nim jesteś, bo nikt inny mnie nie czyta ale będę do Ciebie pisał tak, jakbyś był wybitnym przedstawicielem szkoły wiedeńskiej), przeprowadzę Cię przez gąszcz historycznych rozważań, przytoczę liczne przykłady i na pewno za każdym razem będziesz przekonany, ze już, już, tuż za akapitem, lada moment czeka wreszcie ta jedyna słuszna definicja. Jacy wy jesteście naiwni; to urocze! Będziesz z napięciem śledził kreślone przeze mnie słowa, ostrzył ołówek, obnażał zakreślacz z nadzieją, że to już, ale… NIE! „Powyższe rozumowanie zostało odrzucone w orzecznictwie i doktrynie”; „Teoria ta ma znaczenie już wyłącznie historyczne”.Szach mat. Czytaj dalej. Albo nie. Ale jak dam takie właśnie pytanie? Ha. Więc czytaj.

                Powtórzę ten trik jeszcze kilka razy, ku Twojej rosnącej frustracji, podając tu i ówdzie przykłady kazusów bez podania treści, gdzie indziej znów, odwrotnie, nawiążę do mi tylko znanych haseł odnośnie jakichś kazusów, które są tak insajderskie, ze nawet nie znajdziesz ich w Wikipedii. Potem spędzisz dwie godziny podążając tropem fascynujączych odsyłaczy Wikipedii. Ja spokojnie poczekam tutaj, odłożony nie przeczytam się sam ani o zdanie, obiecuję. Będę cieprliwie czekał aż wrócisz...

             Przerwę znienacka wywód o definicji i przedstawię teraz spór w doktrynie. Kto bogatemu w wiedzę zabroni?  Jedna strona sporu będzie wywodziła się z pozytywizmu prawniczego. Druga od któregoś z filozofów, może Kegla. Przedstawię pierwszą i wyda Ci się całkiem sensowna. Następnie drugą i z tą zgodzisz się jeszcze bardziej, wyśmiewając teraz swoje naiwne pozytywistyczne „ja” sprzed chwili.  Pozwolę zadumać Ci się chwilę nad tym, która z nich wybrać, ale zaraz wyratuję z tego greckiego dramatu. Przyjacielu, czy trzeba obierać któraś stronę? Wiedz bowiem, że...przyjęto powszechnie stanowisko pośrednie między tymi teoriami!!! Tu świętujemy chwilę razem przebiegłość judykatury i wspólnie pijemy łyk absyntu za tego sędziego w tym znanym kazusie, który pierwszy wpadł na to genialne rozwiązanie. Tak proste, tak genialne.

                Wrócę teraz do rozważań nad definicjami. Przytłoczę Cię, podając jeszcze raz dotychczasowe propozycje, ale podam ich inne nazwy abyś się jeszcze bardziej pogubił. Przedstawię zupełnie oryginalną teorię wyrażoną w polskiej doktrynie. Jej autorem jest Profesor, Który Napisał Mi Kiedyś Negatywną Recenzję. We wszechstronny sposób obnażę wszystkie jej nieociągnięcia i dodam przypis, na którym oparłem swój wywód¹⁾ 

                Podsumuję rozdział tym, że właściwie żadna definicja je obejmuje w pełni problemu, a już na pewno nie ta Profesora, Który Napisał Mi Kiedyś Negatywna Recenzję. Podkreślając dramat braku definicji i jak brak ten wpływa każdego dnia na to, że Polska Zielona Wyspa staje się coraz mniej zielona, wskażę z fałszywą skromnością na promyczek nadziei. Jestem nim Ja, z moją Definicją. Przedstawiłem ją na Ogólnopolskiej Konferencji „Prawnik prestidigitator: kohabitacja w świetle koedukacji a tanie uczestnictwo czynne wobec wyzwań współczesności – praktyka i orzecznictwo”. Przedstawiam moją definicję. Od definicji Profesora, Który Napisał Mi Kiedyś Negatywna Recenzję różni się tym, że zamiast „lub” użyłem „albo”. Cytuję publikację, która podkreśla kluczowe znaczenie tej zmiany ²⁾. Triumfalnie kończę rozdział. Panie i panowie, mamy definicję! A to dopiero początek…”

^{1) tak trafnie – Dr Hab. Mój Znajomy Ze Studiów [w: Ja I Mój Znajomy „Krytyka Tamtych”, Prawo i klawo, Warszawa 1993]}

^{2) tak słusznie i obszernie – J. Słuszny w: Słusznie i Obszernie o niczym, wyd. Nietzches’ Digest.}

Pozdrawiam, nie straciwszy jeszcze rozumu ³⁾

Karo

^{3) pogląd przeciwny prezentuje niesłusznie i nietrafnie Przeciętny Obserwator w dysertacji „Opinie opinii publicznej i publiczności”, wyd. Rodzina i Przyjaciele, Toruń 2015.}